Kalgoorlie-Cave Hill-Kalgoorlie

Kalgoorlie-Cave Hill-Kalgoorlie

23 december tot en met 31 december 2013

We zijn weer terug in Kalgoorlie! We hebben de rechter voorband kapot gereden op het Old Woodline 4x4 Track naar Cave Hill en we hebben een bandenbedrijf nodig. Nu we toch weer in Kalgoorlie zijn, vieren we hier ook de jaarwisseling 2013-2014. De kerstdagen in Kalgoorlie waren een succes, dus moet het met de jaarwisseling ook lukken.

De kerstdagen brachten we door met Errol en Avis Lancester uit Queensland. Ze zijn voor het eerst met de feestdagen van huis zonder de kinderen, dus moeten ze een beetje afgeleid worden... Avis en Marianne houden allebei van koken en dat is een prima startpunt voor een leuke dag. We bezoeken eerst samen het Centennial Park, waar de gemeente Kalgoorlie aan alle mensen in de stad een gratis lunch met drankjes en ijsjes en kinderspelletjes aanbiedt. De kerstman arriveert in vliegende vaart, niet per arrenslee wegens gebrek aan sneeuw, maar in een  brandweerauto. ’s Avonds genieten we op de camping van een gezellige ‘tea’ met Errol en Avis. Grote garnalen als starter, lamb chops, salades, Franse aardappeltjes uit de oven, chocolade ‘grand dessert’, alles weggespoeld met wijn en bier.

Onze kerstvrienden Errol en Avis

Meteen na de kerst vertrekken we naar Burra Rock, een National Park ongeveer 100 kilometer naar het zuiden. Er is een campground en een waterhole waar je kunt zwemmen. Burra Rock is een van de vele granieten ‘outcrops’ in de omgeving, een kale granieten berg die uitsteekt boven het groen van de Great Eastern Woodlands. Het meest beroemde voorbeeld van een outcrop is natuurlijk Ayers Rock (Uluru) in het hete binnenland, maar de niet toeristisch ontwikkelde outcrops zijn vaak net zo interessant.

Burra Rock heeft inderdaad het beloofde waterhole, maar de campground is bijna zonder schaduw en het is er heet, tegen de 40 graden. We babbelen wat met een paar Australische Schotten op de campground, die zelf schaduw hebben gemaakt met de luifel van hun camper trailer. Nee, dit is het niet voor ons, denken we. ‘Dan moet je doorrijden naar Cave Hill’ zegt onze Schot. ‘Daar is meer schaduw en je kunt er vlak aan het water kamperen’. Hij duwt me zijn 4x4 Atlas van West Australië in de hand en wijst me het Old Woodline Track er naar toe, hoogstens 50 kilometer. ‘Ja, de atlas is voor jou, neem maar mee, anders verdwaal je!’ Wie had wat te makken over zuinige Schotten? In verbijsterde dankbaarheid aanvaarden we het geschenk.

We vinden gemakkelijk het begin van het Old Woodline Track. Het Old Woodline Track was vroeger een smalspoorlijn dwars door het bos, waarmee gekapt hout naar de beschaving (Coolgardie en Kalgoorlie) werd gebracht. 

Het begin van het Woodline Track

Het hout rond de goudmijnen was al snel verdwenen om te dienen als stophout in de mijngangen en als brandhout voor de vele stoommachines, die het goud naar boven trokken. Totale kaalslag in enkele jaren tijd. Daarom moest het hout van steeds verder weg worden gehaald. De vondst van steenkool is de redding geweest van de laatste bomen van de woodlands, en intussen vindt er langzame regeneratie plaats. Maar een dikke oude boom vindt je hier nergens.

Het Old Woodline Track is precies een auto breed en wordt open gehouden door de auto’s die er af en toe rijden. Links of rechts een keer langs een boom of struik schuren met je auto, is daarom onvermijdelijk. De ondergrond is goed te berijden, de 4x4 is maar af en toe echt nodig.

Na 30 kilometer begint de auto behoorlijk naar rechts te trekken en ik zet de boel stil. Inderdaad, een platte rechter voorband! We zijn niet stomverbaasd, de rechtervoorband is de slechtste van de vier. We hadden al half en half besloten de rechter voorband in Perth te vervangen, maar uit zuinigheid nog even uitgesteld… God straft onmiddellijk… Het is intussen 16:30 en op het heetst van de dag, zeker rond de 40 graden. Marianne maakt wat schaduw met een deken en ik begin aan mijn eerste exercitie banden wisselen in deze auto. Tussendoor twee keer mezelf met een natte washand moeten koelen, want bij deze temperaturen loop je als 65jarige gemakkelijk een heat stroke op als je moet werken in de zon. Maar mijn zekering houdt het, alles gaat goed. Na een half uur rijden we weer. Omdat we nu geen reserveband meer hebben, rijden we een paar kilometer terug naar een doorgaande gravel road en van daar verder naar Cave Hill. Als we nog een keer stranden, is de kans iemand tegen te komen op de gravel road een stuk groter dan op het 4x4 track. 

Waar moet de krik staan bij een Toyota Prado???

Gelukt! Waarom ik dat vliegennet draag wordt uitgelegd in een toekomstig blog dat heet 'Wat je allemaal moet weten over Australie, maar je nooit wordt verteld'.

Er is een campground aan de oostkant van Cave Hill, maar ook die vinden we te kaal, te weinig schaduw. We rijden dus nog 4,5 kilometer door naar de westkant, en daar vinden we eindelijk ons paradijs! Een grote campground zonder veel structuur, een long drop toilet, een oude caravan in een hoekje, dat is alles. We vinden een bruikbaar plekje met voldoende schaduw. We zetten onze tent zo ver mogelijk naar achter onder de struiken. Drie meter voor de tent zetten we de auto en tussen de tent en de auto spannen we een groot stuk zeildoek. Zo hebben we genoeg schaduw en behoorlijk wat privacy voor het geval het nog druk wordt hier. 

De campground van Cave Hill, gezien vanaf de rock. Op de voorgrond ons waterhole.

Ons kampeerplekje bij Cave Hill. Bij ons loopt alles op solar!

We wandelen de rock op en treffen daar in het waterhole een man, een jonge vrouw en een bloot jongetje. Het zijn de bewoners van de caravan en na een korte groet slenteren ze naar huis. Wij vergapen ons aan de prachtige omgeving en we luisteren naar de stilte. Boven het water cirkelen libellen en schrijvertjes beroeren het stille oppervlak. Achter het waterhole rijst de kale berg omhoog, af en toe onderbroken door plukjes bomen en struiken. Bomen en struiken groeien op plekjes waar de berg van nature genoeg water verzamelt. Maar het meeste water vloeit naar het door mensenhand aangelegde ‘waterhole’. Om te voorkomen dat het water ‘zomaar’ de berg afstroomt, zijn er ‘water catchments’ aangelegd. We zagen ze ook al op Wave Rock. Een lange rij rechtop gemetselde stenen, die er voor zorgen dat regenwater naar het waterhole stroomt. De waterholes zijn indertijd aangelegd om de stoomtrein -waarmee het hout werd afgevoerd- van water te voorzien.

De 'water catchment'  van Cave Hill. Dit zie je overal op dit soort rotsen.

Een impressie...

Number 3 dam, aan de andere kant van de rock

Een medebewoner van de rock. Ze rennen altijd heel hard, anders verbranden ze hun voetzolen op de hete steen...

 

Ik leg de bovenste steen op het punt, dat de top van de rock markeert. 360 graden rondom alleen maar groen...

We eten een heerlijke koolsalade met veel slagroom, overgebleven van het kerst diner. Ons hart slaat vijf slagen over als er plotseling bij de caravan een luidruchtige aggregaat wordt gestart. En wij hadden nog wel de indruk, dat dit echte natuurliefhebbers waren! Marianne wil er al op af met een dik stuk hout, maar na tien minuten stopt het lawaai weer. We halen opgelucht adem. We zetten onze stoeltje midden op het terrein in de laagste stand en zien langzaam de ene na de ander ster opstarten. Af en toe valt er een ster naar beneden en dan doen we stiekem een wensje. Dat mag als er een ster valt, maar je mag tegen niemand zeggen wat je wenst, want dan werkt het niet… Om half negen straalt de melkweg in volle glorie. Het is nieuwe maan, optimaal voor sterrenkijkers. In de verte balkt een ezel…

De volgende morgen is onze eerste gang naar het waterhole voor een verfrissende duik. Onze buurman van de caravan en zijn zoontje paddelen al genoeglijk rond in de pool. Als hij uit het water stapt, blijkt hij vergeten te zijn een zwembroek aan te trekken, maar met bloot hebben wij absoluut geen moeite, dus ons stoort het niet. Zijn zoontje herkent in ons een nieuwe opa en oma, en babbelt honderduit. Als we later aan het ontbijt zitten, komt hij ons al zijn schatten laten zien. Een slim jongetje, Bobby heet hij, en hij kan al het hele alfabet opzeggen! Om half elf komt hij weer aanrennen en vraagt of we een biertje komen drinken??? Heel lief, maar we zijn pas net aan de koffie en het is voor ons nog lang geen beer-a’clock. Ik wandel even naar zijn vader en moeder. Omdat het wel duidelijk is dat we met naturisten te maken hebben, kondig ik mijn aankomst luidruchtig aan. Moeder schiet naar binnen om wat aan te trekken en vader grijpt naar een handdoek om om te slaan. ‘We have no problem at all with nudity’, verzeker ik hem, en hij laat opgelucht de handdoek weer vallen. ‘Janos’ zegt hij. ‘George’ zeg ik. We raken aan de praat over het woodline track, en ik vertel Janos over onze lekke band. ‘Don’t you have a spray?’ vraagt Janos verbaasd. Nee, geen spray… Janos rommelt even in het vooronder van de caravan en komt te voorschijn met een bus Holtz, lekke banden spray. Spuit je in je lekke band en is goed om nog eens 300 kilometer te kunnen rijden. Ik bekijk de bus en wil die teruggeven. ‘No, take it, you may need it, I have plenty of this stuff’, zegt Janos… In verbijsterde dankbaarheid aanvaard ik het geschenk. Wat hebben die Australiërs toch???

’s Middags wandelen we met zes koude biertjes naar onze buren. Janos blijkt Hongaar, in 1980 als jongen van 26 over het ijzeren gordijn naar Wenen gevlucht en via allerlei omzwervingen uiteindelijk als cineast in Australië terecht gekomen. Hij heeft volwassen kinderen, maar is een paar jaar geleden met een jonge Philipijnse -Eileen heet ze- aan een ‘tweede ronde’ begonnen. Bobby is het bewijs dat hij het nog kan… Al snel zijn we gewikkeld in een stevige discussie. Janos zit vol met complot theorieën, die hij op internet heeft opgedaan.  Ik bestrijd zijn theorieën niet, maar beperk me tot hier en daar een vraag. Hij is totaal verrast dat ik als jurist kritische noten plaats bij het kapitalistisch geweld, waar we aan zijn blootgesteld. Op dat  punt zijn we het aardig eens.  We gaan als dikke vrienden uit elkaar.

Janos en zijn gezin, onderweg naar huis...

Janos en zijn gezin vertrekt de volgende ochtend, maar wij blijven nog twee dagen. In de loop van de dag landt er een groep 4x4 rijders, maar het blijken nette mensen met solar panelen en zo. Geen herrie, geen aggregaten, geen muziek, en het mooiste van alles: Ze vertrekken de volgende ochtend weer vroeg. Wij wandelen intussen over de berg naar de andere kant, waar nog drie waterholes zijn, en zwemmen als we het te warm krijgen. Opmerkelijk verfrissend is zo’n bad, het voelt na afloop heel anders dan wanneer je uit een zwembad komt. Is het verschil het ontbreken van chloor in het water?

Adam and Eve in Paradise...

 

De grot, waaraan Cave Hill haar naam dankt

Na drie dagen is onze drinkwater voorraad (35 liter hebben we bij ons) flink geslonken en we moeten in ieder geval iets doen aan onze lekke band. Terug naar Kalgoorlie, besluiten we. Daar hebben we een bruikbare camping met zwembad en wel tien bandenbedrijven. De volgende ochtend leg ik 390 dollar op tafel voor een nieuwe Hankook rechts voor. Voorlopig kunnen we er tegen. In de namiddag trekt de hemel helemaal dicht, en de lucht ziet er uit alsof er elk moment een zwaar onweer kan losbarsten. Maar niets van dat alles, een bescheiden klapje af en toe, wat spatjes regen. In de loop van de avond begint het wel steeds harder te waaien en dat stopt de hele nacht niet. Omdat het zwaar bewolkt blijft, koelt het ook niet af. De hele nacht dommelen we alleen een beetje, badend in het zweet en steeds weer wakker gemaakt door een nieuwe windvlaag. We zijn blij als het ochtend is.

30 december wordt een topdag! 44 graden halen we, zo heet hadden we het nog niet. Maar op 31 december -vandaag dus- is het maar 38 graden, lekker koel. En daarna gaat het terug naar 28, ronduit koud!

We kijken vanavond op TV naar het vuurwerk op de Harbour Bridge van Sydney. Als het in Sydney middernacht is, is het hier pas 21 uur. We kunnen dus het vuurwerk zien en toch op tijd naar bed. En als het hier middernacht is, dan is het in Nederland 17 uur… Verwarrend hoor, die jaarwisseling.

Iedereen die dit blog heeft uitgelezen, wensen we een heel voorspoedig 2014 toe! Op naar het nieuwe jaar.