Bunbury en Leschenault Pininsula

Bunbury en Leschenault Pininsula

29 november tot en met 4 december 2013

We rijden via de kleinst mogelijke achteraf kustweggetjes van Busselton naar Bunbury, ongeveer 50 kilometer. Onderweg de grootste ficus die we ooit hebben gezien, en niet ‘toeristisch ontwikkeld’, hij staat zomaar langs de weg. 

Onze grootste ficus ooit, in het echt veel indrukwekkender dan op de foto...

We boeken drie nachten op de Top Tourist camping Bunbury Village, 24 dollar per nacht zonder stroom. We willen nog eens proberen of we de koelkast aan de loop kunnen houden alleen op zonne-energie. Nadat we de tent hebben opgezet gaan we even lekker zwemmen. Een bescheiden pooltje, maar helemaal voor ons alleen. Het water is fris, aan de koude kant eigenlijk, in overeenstemming met het weer van de laatste tijd. Overdag wel aardig, maar als de zon weg is op het koude af. En de hele tijd veel wind! ’s Avonds trekt de wind nog verder aan en ik zet de auto dicht naast de tent aan de loefzijde als windbreker. Desondanks klappert de tent de hele nacht, maar de haringen houden het en alles blijft staan. Het kan meer hebben dan je denkt, zo leren we. De volgende morgen verplaatsen we de tent veiligheidshalve naar de luwe kant van het camp kitchen. Daar klappert het nog steeds, maar toch een stuk minder. 

Ons tentje klappert stevig in de wind op Bunbury camping, maar de zon schijnt, goed voor de solar!

Panorama van Bunbury, gezien vanaf de lookout. Geen hoogbouw! Rechts de Indische Oceaan.

 

Bunbury is een welvarend stadje. Opmerkelijk zijn de 'paleizen' die de nieuwe rijken op hun stukje grond bouwen.

Het is heel stil op deze camping, we zijn een van de weinige echte toeristen. Naast ons een gezin met vier kinderen in een tent. De familie is net verhuist van ‘het noorden’ naar Bunbury, maar manlief werk heeft gevonden, maar het huis moet nog worden opgeknapt en daarom wonen ze tijdelijk op de camping. Marianne leeft al haar bekwaamheden als kleuterjuf uit op de kleintjes. Een paar veldjes verderop waait een mevrouw uit haar tentje en ze verhuist naar een chalet. Het is koud, zelfs overdag, en van zwemmen komt niets meer. We shoppen en maken tripjes in de omgeving. Alles moet hier per auto, de afstanden zijn veel te groot. Op een van onze tripjes stoppen we bij de jachthaven, en daar maakt Dolly de dolfijn een mooi showtje voor ons privé, zonder dat we er iets voor hoeven te betalen.

Dolly de dolfijn in de jachthaven van Bunbury

De koelkast blijft keurig aan de loop op de solar paneeltjes, deze keer lukt het allemaal. Ook na drie dagen nog steeds genoeg puf in de accu. Daarom willen we weer eens naar een campground in een National Park. Dat wordt Leschenault Pininsula National Park, 20 kilometer noordelijk van Bunsbury, net voorbij Australind aan het Leschenault Estuarium. De rangers hebben 10 kampeerbaaitjes gemaakt in de bush, ergens halverwege het pininsula aan een gravel road. Er is een wc en elke kampeerplek heeft een eigen barbecue. Om te voorkomen, dat de mensen hout uit het bos pikken, hebben de rangers bij elke barbecue een stapeltje brandhout gelegd, en een grote voorraad in een bak bij het toilet. De kampeerbaaitjes liggen ongeveer 100 meter uit elkaar, dus last van je buren zul je niet snel hebben. Desondanks zijn we niet zonder gezelschap. Als we een plekje voor de tent zoeken, schieten en plotseling vier kangoeroes onder de bosjes vandaan. 

 

Ons 'plekje onder de zon' in Leschenault National Park.

Pas op! Overstekende kangoeroes.

In de loop van de dag landt er nog een tentje met een meisje alleen -Linda blijkt ze te heten- op de campground en een Toyota busje met daarin ook al een dame alleen, maar wel een die zo te zien haar mannetje staat, met een ring door haar wenkbrauw en elk blank stukje vel vol met interessante tatoo’s… We hebben eindelijk weer eens een heerlijke rustige nacht, geen auto’s, geen stemmen, alleen maar natuurlijke geluiden. En ook geen lantaarnpalen, dus kunnen we de Melkweg weer eens zien. Midden in de nacht hoor ik buiten voetstappen, en als ik poolshoogte ga nemen, blijkt er een hele kudde kangoeroe’s vreedzaam te staan grazen rond onze tent. Leven en laten leven…

Al ligt het er nu heel fraai en vreedzaam bij, toch heeft het Leschenault Pininsula een veelbewogen geschiedenis. 40.000 jaar lang hebben in dit gebied de Nyoongars geleefd van en met het land. Na de ‘ontdekking’ van West Australië in 1616 door de Hollander Dirck Hartogh en de verkenning in 1801 door de Franse kapitein Baudin trekt in 1836 de Engelsman Bunbury (de naamgever van de stad Bunbury) door het gebied. Hij schrijft in zijn journaal: ‘It gave me great pleasure to find myself on the Port Leschenault estuary, the numerous and well-beaten paths near the back of the estuary indicated the constant presence of considerable numbers of Nyoongar’.  Desondanks namen de Engelsen Australië in bezit onder de juridische formule van de ‘terra nullius’, een land zonder ‘eigenaar’, achtergelaten voor wie het maar wil hebben… Over de juridische kant van de kolonisatie van Australië volgt t.z.t. nog een apart blog.

Twee jaar na de verkenning door Bunbury werd het gebied in ontwikkeling gebracht door een rijke Engelsman, Charles Princep, die er een paardenfokkerij begon ten behoeve van het Engelse leger in India. De fokkerij moest tijdens de crisis van 1870 worden verkocht en het gebied kwam in wisselende handen. Uiteindelijk kocht de regering van West Australië het gebied ‘omdat er behoefte was aan een plek voor het storten van industrieel residu’.  Dat leidde er toe, dat hier van 1964 tot 1990 de Laporte Titanium fabriek heeft staan draaien. Deze fabriek maakte titanium dioxide, een toevoeging voor o.a. drukinkt en cosmetica. Bij de productie kwam jaarlijks 2,4 miljoen liter zuur afvalwater vrij, dat naar goede gewoonte van die tijd vrijelijk de oceaan in werd gekiept. Omdat de inwoners van Bunbury en Australind begonnen de mopperen werd het zuur vanaf 1968 gestort in putten, die in het strand waren gegraven. De alkaloïden in het zand neutraliseerden het zuur in belangrijk mate, zodat de zichtbare gevolgen van de lozingen wat meer binnen de perken bleven. Van 1970 tot 1984 hebben hippies en andere kabouters een deel van het schiereiland in gebruik gehad als commune. Die bouwden daar hutjes, leefden van de grond en dachten na over ‘het leven’, totdat de overheid ontdekte dat ze geen belasting betaalden. Toen moesten ze weg. Nadat de titanium fabriek in 1990 is verplaatst naar een industrieterrein net buiten Australind, is de Shire begonnen met de revitalisering van het gebied, met als resultaat het huidige Nationale Park. De winst voor het bedrijf, de maatschappelijke kosten voor de gemeenschap… Dat is een prima businessmodel!

Wij hebben er twee vredige dagen doorgebracht, samen met de kangoeroes en de vogels en een enkele menselijke buur.  Het bier is koud gebleven, ook na zes nachten zonder stopcontact. De rangers hebben zich niet laten zien, voor zo’n handjevol kampeerders komen ze blijkbaar niet uit hun kantoor. Behalve aangenaam waren deze nachten dus ook goedkoop, waardoor ze met terugwerkende kracht nog aangenamer werden…

Nog twee vredige plaatjes van het nationale park.

Na een maand scharrelen rond Perth willen we wel eens een echt stuk rijden. Next stop: Wave Rock bij Hyden, een goede 300 kilometer naar het oosten. Wave Rock is een echte toeristische trekpleister, zoiets als Uluru (Ayers Rock) in het hete centrum van Australië, maar dan tien maten kleiner. En misschien is het in het binnenland ook wat warmer en minder winderig. We zijn benieuwd.