Perth
04
9 november tot en
met 15 november 2013
De boottrip op
zondag naar Fremantle is fraai, maar uiteindelijk toch geen overdonderend
succes. We varen een uur over de Swan River richting zee. Links en rechts zijn
alle oevers bebouwd met grote tot heeeeel grote huizen. Er wordt veel gevaren
met zeil- en motorboten, maar aan de wal kom je nog maar op heel weinig
plaatsen, alles volgebouwd. Onze boot meert af voor de spoorbrug bij Fremantle,
en van daar blijkt het een half uur lopen naar de E-Shed, de grote markthal aan
de haven en het begin van de binnenstad van Fremantle. Vanwege de warmte (het
is 36plus) houden we het maar bij bier drinken en shoppen in de E-Shed. Als we
terugwandelen naar onze boot, stopt er spontaan een auto naast ons en een dame
vraagt of we een lift willen. Het is toch veel te warm om te lopen... Ja, er
zijn zat aardige mensen op aarde! Omdat
we er bijna zijn, bedanken we vriendelijk voor de lift. Een mooie boottocht,
maar helaas is de aanlegsteiger te ver van de stad Fremantle. Parkeren in
Fremantle blijkt overigens 6,70 dollar per dag te kosten, 43,30 dollar minder
dan de boottrip…
|
De oevers van de Swan River |
|
Onze ferry naar Fremantle |
|
Perth gezien vanaf de Swan River |
Dinsdag doen we
Fremantle nog een keer over, maar nu met de trein en bus. We eten fish and
chips op een terras aan de Indische Oceaan en we bezoeken uitgebreid het Ship
Wreck Museum. Gratis toegang, er zijn ook goedkope uitjes in Australië! Het
museum vertelt het verhaal van de verkenning van de westkust van Australië door
de Nederlanders. Te beginnen met Dirck Hartogh in 1616, die als eerste
Europeaan de westkust verkende. Maar het museum heet niet voor niets het Ship
Wreck Museum, dus gaat het vooral over de schepen die het niet haalden: De
Batavia in 1629, De Verguhlde Draeck in 1636, de Zuytdorp in 1712 en de Zeewijk
in 1726. Deze schepen strandden op de westkust van Australië, omdat de VOC een
nieuwe route naar Nederlands Indië had bedacht. Eerst vol gas met de wind in de
rug van Kaap de Goede Hoop over de 40ste breedtegraad (de ‘roaring
fourthies’) naar het oosten en dan ter hoogte van Batavia links af in
Noordelijke richting, ook weer met de wind in de rug (meestal!). Veel sneller
dan de traditionele Portugese route vanaf Kaap de Goede Hoop langs Madagascar
en de Afrikaanse kust omhoog. Maar de kapiteins hadden een probleem. Omdat er
nog geen nauwkeurige tijdmeting was, konden de kapiteins niet precies bepalen,
op welke lengtegraad ze zich bevonden. De lengte werd bepaald op basis van
‘gegist bestek’. Zoveel dagen naar het oosten gevaren met die snelheid, dus nu
moeten we er wel zijn… ‘90 graden bakboord
stuurman’, riep de kapitein dan, maar helaas, soms was de boot net wat sneller
gegaan dan geschat, of de stroom liep wat harder. Hoe dan ook, af en toe riep
de kapitein te laat ’90 graden bakboord’ en dan eindigde het schip op een van
de vele lage eilandjes en zandbanken voor de Australische westkust.
We vinden in
Fremantle Bolletje beschuit en chocolade hagelslag in een fantastische jaren 60
winkel, waar meel, suiker, koffie en tientallen andere levensmiddelen nog in
bulk wordt verkocht vanuit grote bakken. Alles zelfbediening, en alles op basis
van groot vertrouwen. Naast zo’n winkel willen we wonen!
|
Fish and chips in Fremantle |
|
Tante Emma Laden, zeggen de Duitsers. |
Omdat we voor 88
dollar een jaarkaart voor de West Australische Nationale Parken hebben gekocht,
willen we wel eens zien wat die parken nu eigenlijk voorstellen . Woensdag bezoeken
we het John Forrest National Park, 20 kilometer ten oosten van Perth aan de Great
Eastern Highway. Dicht! Een groot ijzeren hekwerk met de mededeling, dat de
Scenic Route van april tot juni 2013 wegens wegwerkzaamheden is afgesloten…
Maar het is november intussen! Ja, ze hadden wat vertraging ‘vanwege het
slechte weer’, legt een wegwerker uit, maar vanaf het volgend weekend is het
park zeker open… Een paar kilometer verderop blijkt er nog een ingang te zijn.
Die leidt naar een grote parking, met daarop een handvol auto’s. Laagseizoen...
We wandelen een kilometer naar ‘de cascade’, een groot woord voor een tuinslang
dik straaltje water dat van een rots naar beneden valt. We lunchen aan de
waterval, daarbij zorgvuldig gade geslagen door twee magpies, die ons het brood
uit de mond kijken. Overal de in Australië zo populaire waarschuwingsbordjes.
Danger! Risk! Het grootste risico is, dat je ooit over zo’n bordje struikelt en
dan je been breekt…
|
John Forrest National Park |
|
Marianne scheurt met haar Prado door het John Forrest park |
Op donderdag
bezoeken we het Yenchup National Park, 50 kilometer ten
noorden van Perth. We wandelen twee kilometer rond het Lake McNess. Heel fraai,
maar aan de voordeur vinden we het park een beetje een circus. Er is een koala
sanctuary. Na veel zoeken vinden we drie koala’s, en bij elke koala een
bedelbox met het verzoek om geld te storten voor het redden van de koala. In
aanmerking genomen dat de toegang tot het park 12 dollar kost, en deelname aan
een guided tour nog eens 11 dollar per persoon extra, vinden we dat gebedel een
beetje over de top. Maar de keerzijde is natuurlijk, dat zonder het parkbeheer
er geen padjes zouden zijn waar je langs kunt lopen, et cetera. Je vindt wat en
je laat wat…
|
Yenchup NP |
|
Marianne verdedigt de boterhammen tegen een aanval van twee magpies... |
Voor natuur moet
je kennelijk wat verder van Perth vandaan, wordt ons wel duidelijk. En dat gaan
we doen! Zaterdag vertrekken we van Karinnyup naar Dwellingup! 60 kilometer zuid van
Perth, en daar is een National Park waar je in het park mag kamperen. Misschien
vinden we dan eindelijk ook eens een stukje onverharde weg. We hebben niet voor
niks een 4x4 aangeschaft…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten