Brisbane
en Bundall
1 april tot en
met 6 april 2014
Onze eerste
indruk van Brisbane is behoorlijk negatief: Een steenwoestijn, teveel verkeer,
leefbaarheid opgeofferd aan economische groei. Een enkel oud gebouw is
gespaard, zoals de Town Hall van 1930, maar de omlijsting van het gebouw slaat
nergens op. Dat is behoorlijk subjectief natuurlijk en anderen zullen zeggen,
dat het gebouw nu juist extra wordt geaccentueerd door het contrast met de
moderne hoogbouw rondom. Maar wij vinden het lelijk. Maar het is wel lekker
shoppen natuurlijk. We doen Meyer aan om daar nog wat leuke kleertjes voor
Marianne te kopen… En een biertje op het grote plein voor Town Hall smaakt
natuurlijk ook wel.
|
Brisbane, de Town Hall uit 1930. |
|
De North Bank van de Brisbane River is helemaal opgeofferd aan het verkeer. |
Ons idee over
Brisbane krijgt een heel andere wending als we de volgende dag South Bank
bezoeken. Eerst naar het Maritiem Museum. Daar ligt de Diamantina in een
droogdok. Op het achterdek van dit fregat is op 1 oktober 1945 de Japanse
overgave getekend en daarom is het schip een Australisch icoon. Klassen met
schoolkinderen wandelen over de loopplank en krijgen van bejaarde vrijwilligers
de geschiedenis van het schip te horen.
|
Marianne aan het roer van de Diamantina. Op een fregat zitten er geen ramen in het stuurhuis! Leuke baan, stuurman... |
Naast de Diamantina ligt de Pink Lady,
het zeiljacht waarmee Jessica Watson op 16 jarige leeftijd als jongste persoon
alleen en zonder hulp non stop rond de wereld zeilde. Ze haalde het, drie dagen
voor ze zeventien werd, maar haar tocht werd niet als record erkend door de
World Sailing Speed Record Council vanwege onregelmatigheden in de gekozen
koers. Desondanks is ze een held in Australiƫ. Aan haar ontleende de
Nederlandse Laura Dekker haar inspiratie!
|
De Pink Lady van Jessica Watson |
Van het
scheepvaartmuseum wandelen we de South Bank af en doen de ene na de andere
ontdekking. Het hele gebied is ingericht voor publiek gebruik. Prachtig groen,
overal eet- en drinkgelegenheden, zitjes voor moeders met kinderen, geinige
fonteintjes om in te spelen, ping pong tafels, een groot openlucht theater.
Maar het klapstuk is een compleet publiek zwembad, met zandstrand en
lifesavers, zeven dagen in de week open. En helemaal gratis! Bij de brug komen
we in de culturele wijk: Het theater, de State Library, de Art Gallery en nog
wat verder de Gallery of Modern Art. Alles nieuwbouw van de laatste jaren.
Kennelijk heeft de stad Brisbane de beschikking over eindeloze fondsen, maar
het kunnen natuurlijk ook eindeloze schulden zijn…
|
De North Bank gezien van af de South Bank |
|
Moeders en kindertjes en kleine fonteintjes... |
|
In het zwembad van South Bank is veel te zien... |
|
South Bank, helemaal groen en menselijk, het tegenovergestelde van North Bank |
We bezoeken in de
dagen daarna de Art Gallery en de Gallery of Modern Art. De laatste vooral
vanwege een expositie van de Chinees Cai Guo-Qiang. De expositie heet ‘Falling
back to earth’. Een zaal vol met drinkende dieren, een nog grotere zaal met
wolven die de hemel in rennen en er weer uitvallen… Kunst hoef je niet te
snappen, en ik doe dan ook geen poging. In de reguliere expositie van de
Gallery vinden we een Chinese video van de gemeenschap van Artists of the
Beijing East Village. Het werkstuk heet: ‘ To add one meter to an
anonimous mountain’. De oplossing
van het kunstenaarscollectief: Stapel op de top van de berg een meter blote
mensen op elkaar en je hebt je doel bereikt. Wat me frappeert is, dat deze
video uit 1995 is. Zoiets vrijmoedigs verwacht je (ik) niet uit het China van
20 jaar geleden.
|
Cai Guo-Qiang in de Gallery of Modern Art |
|
To ad one meter to an anonimous mountain. Deze meisjes zijn met heel andere dingen bezig. |
|
Zo wordt de koffie geserveerd in een art gallery |
We verkopen onze
hele kampeerinventaris aan twee Franse jongelui die net een Australisch
campertje hebben gekocht waar niets in zit. We halen ze niet het vel over de
oren, zij gelukkig en wij gelukkig. De laatste kleinigheden blijven in de auto
achter en leveren we samen met de auto in bij de Travellers Autobarn. Die geeft
een cheque voor (bijna) het afgesproken bedrag. Als ik de cheque een half uur
later ga innen bij de Westpac bank, weigert de bank uit te betalen… Een reden
krijg ik niet, er is ‘iets’ niet goed met de cheque en ik moet maar terug naar
degene die de cheque heeft uitgeschreven. Ik vraag of de bank niet even de
Travellers Autobarn kan bellen en de zaak oplossen. Vooruit, dat doen ze voor
me. Een kwartier later komt Phill van de Autobarn hijgend binnenhollen en
plaatst mijn naam boven aan de cheque. Was ie vergeten… Ik krijg de centen.
|
Het laatste uur van onze Prado |
|
De prijs voor duurzaamheid gaat naar dit wegwerp boterbakje. Op 24 oktober 2013 gekocht in Perth en vijf maanden als botervloot gebruikt. Nog steeds puntgaaf... |
We nemen de trein
naar Bundall voor de laatste dagen Australiƫ bij nicht Annelies. Goed om
familie te hebben in Australiƫ! Vrijdagavond gaan we samen naar de RSL Club,
want dan is het dansavond. Toch lang niet meer geoefend, merk ik bij het eerste
dansje… Maar gezellig is het zeker. Zaterdagavond nog een barbecue. Worstjes
braden op een barbecue is mannenwerk. Dat is geloof ik wereldwijd zo…
|
Dansen met Marianne's nicht Annelies in de RSL Club van Bundall |
|
Worstjes braden. De dame is tante Gre, de moeder van Annelies en een zus van Mariannes vader, dus.. Binnenkort wordt ze 92. Ik hoop dat ik het haar na kan doen. |
Morgen doen we de
laatste dingen met de bank. Woensdag rond half twee zijn we weer in Nederland!
Tjonge, wat vliegt de tijd. Lijkt nog zo kort geleden dat we jullie uitzwaaiden op Schiphol.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie verhalen allemaal, geschreven met de onvervalste George-humor.
Helaas George en Marianne.....ik heb weer werk. Kan dus niet naar Schiphol komen. Jammer, jammer, jammer.
Goede reis terug!!
Stefan